Saturday, October 21, 2006

καλο ταξιδι κουκλα μου...

Ο μονος ηρωας τον παιδικων μου χρονων που δεν απομυθοποιηθηκε οσα χρονια και να περασαν, οσο και να μεγαλωσα, οσο και να ωριμασα, εφυγε για το τελευταιο μακρινο ταξιδι στις 18 Οκτωβριου 2006. Ο μονος ανθρωπος που στο μυαλο και στην καρδια μου ειχε το πραγματικο αλαθητο, ο μονος ανθρωπος που χαμογελουσε παντα και παντα ειλικρινα, ο μονος ανθρωπος που αγαπιοταν απο ολους οσους ηταν γυρω του, ο μονος ανθρωπος που καποτε πιστευα οτι δεν θα πεθανει ποτε, τελικα δεν ηταν αθανατος...
Κι ομως αγαπημενη μου κουκλιτσα, ουτε τωρα δεν απομυθοποιηθηκες για μενα. Ακομα κι αν πιστευα οτι εισαι αθανατη κι οτι ο χρονος εσενα δεν σε αγγιζε...Σε αγγιξε τελικα, αλλα ακομα κι αυτο το αγγιγμα το εκανες να φαινεται σαν νανουριζμα, σαν μια ακομα βολτα, μια εκδρομη που εσυ επελεξες να πας...
Ακομα θυμαμαι τις ιστοριες που μας ελεγες οταν επιστρεφαμε απο το σχολειο με τον αδερφο μου. Ποτε δεν τις χορταινα και παντα ηθελα να τις ξαναλες και να τις ξαναλες. Θυμαμαι την αγαπη σου να περιλουζει το σπιτι μας, το χαμογελο σου να φωτιζει τις παιδικες μας ψυχουλες, θυμαμαι ακομα και το βαρυ σου το χερι που γευτηκα καποτε και καταλαβα οτι εσυ δεν εισαι για να σε τσαντιζω :-) Παντα γελαγαμε με αυτο θυμασαι; Θυμαμαι τα ωραια σου φαγητα, την μητρικη φροντιδα σου, το ζεστο σου σπιτι, τα βρεγμενα σου χειλη και την ζεστη και δυνατη σου αγκαλια...αχ αυτη η αγκαλια...ποσο θα μου λειψει....
Θυμαμαι τα αστεια σου, το χιουμορ σου και το κοφτερο σου μυαλο που παντα μου εκανε εντυπωση. Ησουν ο μονος ανθρωπος που ηξερα που ειχε τοσο πηγαιο και αυθορμητο χιουμορ, ακομπλεξαριστο και κοφτερο...
Παντα ενιωθα οτι εισαι το τελειοτερο ον στον κοσμο. Ησουν τα παντα για εμενα...Η γιαγια μου, η μαμα μου, η αδερφη μου, η φιλη μου... Ησουν τα παντα ρε γαμωτο... Και για εμενα και για τους αλλους...Ολα σου τα εγγονια σε λατρεψαμε σαν θεα...το ξερεις αυτο ετσι δεν ειναι; Σημερα νιωθω οτι τιποτα δεν ηταν αρκετο τελικα...ηθελα να σου δειξω κι αλλα ρε γιαγιακα...να σου πω αλλη μια φορα ποσο σε αγαπω, να σε φιλησω αλλη μια φορα, να σε αγκαλιασω αλλη μια φορα δυνατα, να κανουμε αλλο ενα τσιγαρο μαζι, να δουμε αλλη μια φορα τις ειδησεις τρωγωντας διπλα διπλα, να σε αγκαλιασω αλλη μια φορα ρε γαμωτο...αλλη μια φορα....Δεν προλαβα τελικα... Θα μου λειψεις πολυ κουκλιτσα μου...θα μου λειψεις...τιποτα δεν θα ειναι το ιδιο χωρις εσενα...Ησουν το σημειο αναφορας για ολα οσα συνεβαιναν στην ζωη μας...Θα σε αγαπαω για παντα...Θα σε θυμαμαι για παντα...Θα μου λειπεις για παντα... Ο πονος ειναι δυσβασταχτος...

καλο ταξιδι κουκλιτσα μου...

3 comments:

Lorelei Am Rhein said...

Αχ, καλέ μου παρεισακτούλη!
Πόσο λυπήθηκα, με έκανες και έκλαψα! Πόσο γλυκά και τρυφερά αποχαιρετάς την κουκλίτσα σου! Είμαι σίγουρη πως νοιώθει και την αγάπη σου και τα φιλιά σου και την αγκαλιά σου και χαίρεται με την τόση αγάπη σου.
Να είσαι πάντα καλά, να κουβαλάς την κουκλίτσα-γιαγιάκα σου μέσα στην καρδιά σου!
Φιλιά πολλά!

par-i-saktos said...

σας ευχαριστω πολυ και τις δυο σας για τα σχολια σας. ειναι πραγματικα οι χειροτερες στιγμες της ζωης μου μεχρι σημερα.
Εβελινα, μακαρι να εγραφα τοσο καλα οσο εσυ ωστε να εκφρασω τα βαθυτερα συναισθηματα μου. πιστευω ομως οτι οποιοσδηποτε εχει εναν τοσο αγαπητο ανθρωπο διπλα του, αντιλαμβανεται τον πονο που μπορει να προκαλεσει η απουσια του. Η συνειδητοποιηση του γεγονοτος ειναι αργη και επιπονη...πολυ...
φιλακια και στις δυο σας και σας ευχαριστω...

Leigh-Cheri said...

Μπροστά σε τέτοια γεγονότα δεν υπάρχουν λόγια ούτε για να περιγράψεις συναισθήματα ούτε για να παρηγορήσεις.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι συνεχίζει να ζει μέσα από σένα. Και μπορείς να `σαι περήφανος γι αυτό. Ό,τι αγάπησες σ` εκείνη, ό,τι καλό, η σπίθα της, η φλόγα, ζει μέσα σ` εσένα, μέσα από σένα, θα συνεχίσει ίσως να ζει μέσα από τα παιδιά σου, κάποτε...
Να σαι καλά, να την θυμάσαι και να χαμογελάς.
Κι αυτό το χιούμορ της το κοφτερό κι ακομπλεξάριστο, που λες, κάντο όπλο σου για ό,τι στραβό βγαίνει μπροστά σου. Τίποτα καλύτερο απ` αυτό.
Φιλιά...