Απαισοδοξος ή Ρεαλιστης?

Με αφορμη μια συζητηση που εγινε στο προηγουμενο ποστ, αποφασισα να γραψω καποιες σκεψεις/προβληματισμους για αυτα που βλεπω γυρω μου. Δεν ειμαι ουτε οικονομολογος, ουτε κοινωνιολογος, ουτε ψυχολογος ουτε τιποτα αλλο σπουδαιο. Ειμαι απλα ενας ανησυχος και σκεπτομενος ανθρωπος ο οποιος αποφασισε να σκεφτει φωναχτα σημερα.... Οι αποψεις μου μπορει σε καποιους να φανουν υπεραπλουστευμενες και σε αλλους πολυ προχωρημενες...Δεν με ενδιαφερει κανενας απο τους δυο χαρακτηρισμους...Θα ηθελα μονο οποιος διαβασει παρακατω να σκεφτει αν υπαρχουν καποιες αληθειες, ποσο αυτες εφαρμοζoνται στον καθενα μας, και να γινει μια ενδιαφερουσα συζητηση...

Οι φιλοι μου, η κοπελα μου, οι γονεις μου και γενικοτερα οι ανθρωποι που με ξερουν καλυτερα και με ζουν σε καθημερινη βαση, συχνα με κατηγορουν οτι ειμαι απαισιοδοξος, μηδενιστης, και αρνητικος σχεδον με ολα. Η αληθεια ειναι οτι δεν εχουν εντελως αδικο, ομως εγω αντιλεγω οτι ειμαι άπλα ρεαλιστης...

Κοιταζωντας λοιπον γυρω μου βλεπω καποια πολυ συγκεκριμενα πραγματα. Καταρχην ολα πιστευω οτι ξεκινουν απο πολυ μικρη ηλικια. Στα περισσοτερα σπιτια τα παιδια ακουνε την λεξη “επιτυχημενος” παραλληλα με τουλαχιστον μια ή με συνδυασμο των λεξεων “πλουσιος”, “πολλα λεφτα”, “μεγαλος και τρανος”, “σπουδαιος” κτλ. κτλ. Εδω ξεκιναει το προβλημα κατα την γνωμη μου. Απο μικροι ακουμε διαφορα μελη της οικογενειας μας ή του στενου οικογενειακου μας κυκλου να μας λενε πως οταν μεγαλωσουμε πρεπει να βρουμε μια καλη δουλεια, να κανουμε αρκετα λεφτα ωστε να ζησουμε ανετα και να θεωρουμαστε επιτυχημενοι απο τους γυρω μας. Σε γενικες γραμμες και με διαφορες παραλλαγες οι περισσοτεροι τα εχουμε ακουσει αυτα νομιζω. Μετα ανακαλυπτουμε οτι το ενδιαφερον συστημα παιδειας στην ελλαδα σου επιτρεπει να δηλωσεις εως και 60 σχολες για την πανεπιστημιακη σου εκπαιδευση. Με λιγα λογια σου λεει οτι οτι σημασια δεν εχει να κανεις αυτο που γουσταρεις και να προσπαθησεις να γινεις καλος σε κατι που σου αρεσει αλλα να κανεις οτιδηποτε ακομα κι αν δεν εχει την παραμικρη σχεση με τα ονειρα που εκανες σαν παιδι ή τους στοχους που εβαζες ως εφηβος. Πολυ φυσιολογικα απο τα πανεπιστημια βγαινουν ατομα που δεν εχουν καμια ορεξη να κανουν αυτο που εχουν σπουδασει ως δουλεια και αλλοι τοσοι που θελουν να ασχοληθουν με αυτο που σπουδασαν αλλα δεν βρισκουν δουλεια ετσι κι αλλιως. Με αλλα λογια οι περισσοτεροι μπλεκουμε σε εργασιες που δεν μας παρεχουν ευχαριστηση και δεν εχουν και την προοπτικη να το κανουν, κατι που οδηγει σε μιζερια, ψυχολογικα προβληματα και εν τελει σε ωχαδερφισμο...

Σε ενα αλλο επιπεδο τα περισσοτερα παιδια σημερα μεγαλωνουν με τα ρεαλιτι, τα “talent show” και τις εκπομπες που προωθουν κατα καποιο τροπο την αρπαχτη, την γκλαμουρια και την εν γενει ανηθικοτητα (καθως κανεις δεν λεει οτι ωραια ολα αυτα, ομως ο σκοπος δεν αγιαζει και τα μεσα). Κατα καποιο τροπο προωθειται η ΕΙΚΟΝΑ και οχι η ΟΥΣΙΑ. Ολα αυτα μεταφραζονται σε μια σταση ζωης εικονικης, οπου σημασια εχει τι 'δειχνεις' και οχι τι 'εισαι'. Μεγαλωνουμε με την εντυπωση οτι ΠΡΕΠΕΙ να γινουμε “επιτυχημενοι” οπως επιτυχημενοι εννουνται οι καθε λογης μεγαλο -επιχειρηματιες, -δημοσιογραφοι, -δικηγοροι, -πολιτικοι. Κανεις δεν μας λεει πανω σε ποσα πτωματα πατησε ο καθενας απο αυτους για να 'ανεβει' εκει που βρισκεται, τις τακτικες που ακολουθησε, ποσους ρουφιανεψε, ποσους 'εθαψε' και ποσους υποβαθμισε. Οταν μπαινουμε στο 'τρυπακι' ομως οτι ετσι πρεπει να γινουμε κι εμεις, ξεχναμε να αναρωτηθουμε μεχρι που θα φταναμε για να τα καταφερουμε Κι οταν ερχεται η ωρα, και ρουφιανοι γινομαστε, και την μιση αληθεια λεμε για να μην φανει καποιος συναδελφος καλυτερος απο εμας, και γλειφουμε οσο χρειαζεται για να ειμαστε αγαπητοι. Και το χειροτερο; Πιανει! Ετσι ανεβαινουμε τα σκαλοπατια και νιωθουμε σημαντικοι και πανω απ' ολα ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ. Η ανηθικοτητα γινεται μερος της καθημερινοτητας μας και με την δικαιολογια οτι “αν δεν το κανω εγω θα το κανει καποιος αλλος” δεν δισταζουμε να κανουμε τα χειροτερα πραγματα και να εχουμε και την συνειδηση μας ησυχη!

Εχοντας ως κυριο και πρωταρχικο μας στοχο λοιπον να γινουμε “επιτυχημενοι” συμφωνα με αυτο που εννοει ο πολυς κοσμος, δηλαδη πλουσιοι, ατομα υψηλης κοινωνικης ταξης, αναγνωρισιμοι κτλ, τρεφουμε ενα συστημα το οποιο ζει και αναπνεει απο αυτην ακριβως την νοοτροπια. Γιατι ακομα κι αν δεν μπορουμε να γινουμε πλουσιοι και επιτυχημενοι, σημασια εχει να δειχνουμε οτι τουλαχιστον εχουμε μια καποια ανεση, κι οτι ζουμε με τα “στανταρ” της εποχης μας. Στανταρ που λιγο ή πολυ υποδεικνυονται απο τα Μεσα Μαζικης Εξημερωσης (που λεει κι ο τζιμακος!) και κυριως την τηλεοραση και τα περιοδικα. Αγοραζουμε ακριβα αυτοκινητα με δοσεις μεχρι να πεθανουμε, παιρνουμε διακοποδανεια για να πουμε οτι καναμε διακοπες (γιατι διακοπες με δανειο δεν ειναι πραγματικα διακοπες!) για τις οποιες θα δουλευουμε διπλασια ολο τον υπολοιπο χρονο, επιπλωνουμε ενα ολοκληρο σπιτι με δοσεις, τα σαλονια μας, τις τηλεορασεις μας, τα air-condition μας και οτι αλλο γουσταρουμε. Και πραγματικα δεν βλεπω τιποτα κακο στο να φτιαχνουμε το σπιτι μας ετσι ωστε να μας παρεχει καποιες ανεσεις, ομως θεωρω πολυ μεγαλο λαθος να “στηνουμε” ενα ολοκληρο σπιτι πανω σε δανεια και δοσεις. Καταρχην τιποτα απο αλλα αυτα που αγοραζουμε δεν ειναι δικα μας μεχρι να τα εξοφλησουμε. Οποιαδηποτε στιγμη για οποιονδηποτε λογο δεν καταφερουμε για ενα μεγαλο διαστημα να πληρωσουμε τις δοσεις μας, η τραπεζα εχει το δικαιωμα να τα κατασχει για οσο καιρο θεωρησει αναγκαιο. Ειδικα σημερα οπου η αβεβαιοτητα κυριαρχει σε ολους το τομεις της αγορας, και ακουμε καθε μερα για μαζικες απολυσεις ή “εθελουσιες εξοδους”, καμια οικογενεια δεν εχει την σιγουρια οτι θα μπορει να ανταπεξελθει για οσο χρειαζεται στις υποχρεωσεις, της, υποχρεωσεις που πηγαζουν απο το επιπεδο ζωης που εχει επιλεξει.

Ειναι φυσικα πολυ δυσκολο εως και αδυνατον ισως μια οικογενεια (τουλαχιστον στην ελλαδα), να μην χρεωθει για καποια απο τα αγαθα τα οποια θελει να εχει. Αυτο συμβαινει κυριως γιατι οι μισθοι ειναι εξωφρενικα χαμηλοι για το μεγαλυτερο μερος του πληθυσμου, ενω οι τιμες ειναι υψηλες με συχνες ανοδικες τασεις.Το ιδανικο θα ηταν φυσικα να ειχαμε τετοιο επιπεδο ζωης ωστε να αγοραζουμε αυτα που θελουμε με μετρητα, και μονο για ειδη που ειναι υπερβολικα ακριβα (οπως αυτοκινητα) να πληρωνουμε τουλαχιστον ενα μεγαλο ποσο σε μετρητα και οι δοσεις να ειναι ελεγχομενες και οχι για πανω απο 1-2 χρονια.

Μ' αυτα και μ' αυτα, εχουμε γινει ολοι απληστοι και εγωιστες. Μολις διακρινουμε μια ευκαιρια να 'ανεβουμε' λιγο παραπανω, ξεχναμε οτι εχει να κανει με την συναδελφικη αλληλεγγυη, ξεχναμε ποιοι μας εχουν σταθει στα δυσκολα, και κοιταμε με απλα και γρηγορα βηματα να γινουμε αρεστοι στα αφεντικα μας με την ελπιδα να 'παχυνει' λιγο ο μισθος μας. Ξαφνικα ο σκοπος μας αγιαζει και τα μεσα μας, οι αναγκες μας γινονται αυτοσκοπος μας, και τυφλωνομαστε απο υποσχεσεις και ψευτικα κινητρα. Εγω εδω βλεπω μια μεγαλη αλυσιδα απο δεδομενα. Καταρχην οι “αναγκες” μας οπως τις περιεγραψα πιο πανω, ειτε πραγματικες ειτε εικονικες, μετα οι χαμηλοι μισθοι σε ενα εν γενει αβεβαιο περιβαλλον, και τελος για να δεσει το γλυκο τα αφεντικα. Τα αφεντικα που αν και εδω ειναι στο τελος της περιγραφης μου, ειναι το κεφαλι απο οπου βρωμαει ολη οι κοινωνια μας. Οι περισσοτεροι ειναι αρκετα ανετοι οικονομικα (μερικοι ειναι υπερβολικα ανετοι θα ελεγα), εχουν αρκετες γνωριμιες για να επιτυχουν καθε τους σκοπο, και εχουν το υφος του επιτυχημενου, καλου ανθρωπου με το συνεχες χαμογελο και τις ´καλες προθεσεις´ για την κοινωνια μας. Στην κατηγορια των 'αφεντικων' συμπεριλαμβανονται φυσικα και ολοι οι πολιτικοι οι οποιοι πολλες φορες ειναι επιχειρηματιες-πολιτικοι. Εχοντας δημιουργησει (αθελα τους?) μια κοιωνια με τοσες “αναγκες”, κανουν οτι γουσταρουν σε πολιτικο-οικονομικο επιπεδο, κι εμεις ακολουθουμε σαν προβατα σε σφαγη το λουκανικο που εχουν κρεμασει μπροστα την μουρη μας, βλεποντας το δεντρο και χανοντας το δασος. Μας ενδιαφερει να βολεψουμε τους φιλους και γνωστους μας οπου μπορουμε γιατι αλλιως “θα το κανει καποιος αλλος”, γουσταρουμε να λαδωνουμε οσο και οπου χρειαζεται, απο αστυνομικους μεχρι εφοριακους, δημαρχους και υποψηφιους καθε λογης, με την ελπιδα να ευνοηθουμε εστω και λιγο παραπανω απο τους αλλους. Κατοπιν μιλαμε για αυτους που εκαναν κομπινες και καταφεραν αυτο που ηθελαν με θαυμασμο, χωρις να μας ενδιαφερει καν, ποσοι αλλοι και οι οικογενειες τους μπορει να εθιγησαν απο την συγκεκριμενη πραξη. Κοιταμε παντα τον “νικητη” αλλα ποτε τον “χαμενο”, οχι γιατι νιωθουμε νικητες εμεις οι ιδιοι αλλα γιατι νιωθουμε χαμενοι και θελουμε να γινουμε νικητες. Ακομα κι αν δεν μπορουμε να καταφερουμε κατι εμεις χαιρομαστε με τις αποτυχιες των διπλανων μας γιατι ετσι νιωθουμε καλυτερα για τον εαυτο μας.

Ολα αυτα δεν τα λεω γιατι εγω ειμαι απ'εξω και ετσι εχω το δικαιωμα να κανω μαθηματα ηθικης σε ολους τους αλλους. Καθε αλλο, τα γραφω για μενα περισσοτερο. Ειναι σκεψεις και ανησυχιες που παντα τριγυρνανε στο μυαλο μου, και απλα αποφασισα να τα βαλω ολα κατω και να γραψω κατι επ' αυτου. Οι πραξεις μας σε καθημερινη βαση μας καθοριζουν σαν ανθρωπους και ετσι κι εγω, νιωθω πως καθε μερα, ειτε στην δουλεια μου, ειτε στις παρεες μου, οι αποψεις μου αλλα κυριως οι πραξεις μου με καθοριζουν ως ανθρωπο. Ειμαι 25 χρονων και ξερω οτι πολλα απο τα προβληματα που εχουν πολλοι γυρω μου σημερα, σε μερικα χρονια μπορει να τα εχω κι εγω. Ξερω επισης οτι οι μεγαλυτεροι σε ηλικια που θα διαβαζαν αυτο το κειμενο θα ελεγαν “καλα, κατσε να μεγαλωσεις να κανεις οικογενεια και να εχεις ευθυνες και θα δεις πως θα αλλαξουν οι αποψεις σου”. Τα εχω ακουσει πολλες φορες αλλα ειλικρινα δεν δινω την παραμικρη σημασια. Φυσικα και καποιες αποψεις ενδεχομενως να αναθεωρηθουν ή να αλλαξουν εντελως αναλογα με τα δεδομενα της καθε περιοδου. Ομως η βαση της σκεψης μας της προσωπικοτητας μας εχει διαμορφωθει σε αυτην την ηλικια. Πιστευω οτι οι επιλογες, οι αποφασεις και εν τελει ο τροπος ζωης που θα επιλεξω για εμενα στο ακομα βαθυτερο μελλον, θα ειναι ολα συνακολουθα των αποψεων που εχω σημερα και της οπτικης με την οποια βλεπω τον κοσμο. Ειμαι σιγουρος οτι το ιδιο ισχυει για ολους μας. Οπως οταν κατεβαινω σε μια διαδηλωση ακουω να μου λενε “σιγα και τι θα αλλαξει με μια διαδηλωση?”, ετσι κι οταν μου λενε “οταν μεγαλωσεις θα γινεις κι εσυ σαν ολους τους αλλους που σημερα απεχθανεσαι” τους κοιταω με περιφρονηση και απεχθεια και δεν τους δινω την παραμικρη σημασια, οχι γιατι με υποτιμανε, αλλα γιατι μου αρνουνται το δικαιωμα να ονειρευομαι, να παλευω γι' αυτα που πιστευω, και να ζω συμφωνα με αυτα....για παντα...